روزمرگی های ملایم

و بالاخره بعد از ۷ سال ، امشب دیگه تصمیم کبری رو گرفتم …

امشب اولین کامپیوتری که خریدم رو دارم میدم به یک استاد دانشگاه که سر کلاس برای دانشجو هاش تکه تکه کنه …

کامپیوتری که که قبل از خریدنش ، تصورم این بود که توی اون جعبه ، چند تا پوشه زرد رنگ هست که وسطشون کاغذه برای ذخیره اطلاعات …

کامپیوتری که وقتی خریدمش ، با رم ۲۵۶ و cpu p4 ، خیلییی بود … اونم با یک مانیور ۱۷ …

چه خاطراتی که باهاش نداشتم ، چه خرابکاری هایی که باهاش نکردم … روزی که اولین بار خودم ویندوز ریختم رو خوب یادمه … و حتی روزی که اولین برنامه basic رو اجرا کردم … اولین برنامه pascal ، و اولین برنامه c و …

روزی که اولین motion رو توی ۳d max 3 ساختم و روزی که چشمم به جمال nsf 2 روشن شد … یادش بخیر …

درسته که این چند وقته که این vaio اومده خیلی بهش نمی رسیدم ، ولی خدا میدونه که هنوز خیلی خیلی بهش علاقه دارم …

هر چی فکر می کنم می بینم نمی تونم بی خیالش بشم … دارم همه محتویات توش رو عوض می کنم ، به غیر از اون هارد ۴۰ و خود کیس عتیقه ام رو …

پ ن : اه … ندارد … ن د ا ر د …